Letras galegas: seis poemas para sete días VII

Os pazos esborrallan-se, as castes misturan-se, as familias espallan-se, os morgadios esvaen-se. As cidades zugan o campo. Os paxaros perden o agarimo do frouxel en que naceron. Os niños fican valeiros. Os miñatos e as pombas que revoaban das torres da pequenas igrejas, ao redor dos cativos campanários bolorentos das pequenas igrejas aldeas, procuran agora as altas torres catedralícias. Fogen do torrón, arelantes os ollos de albiscar as estéreis lousas as ruas, nas que non medra a herba. Só a paxarada vulgar, os carrizos, os peizoques, os pardais, as pegas, baixan como decote ao rego coñecido en procura do gran, e, asas de curto voo, non se alongan dos vellos ares. Fican un pouco sorprendidos ao ver-se libres da presenza das grandes, podentes e formosas aves que partiron. Mais moitos medran e ocupan os niños valeiros, despois de revoar un pouco rentes deles con unha migalla de medo, temendo que a sombra das longas asas negras ou brancas paire ainda sobre o aleijado lar. ¿Onde está a soberba fidalguia da casa de Eiris da que saíra don Ramón Frade, o máis novo dos irmáns, para se afincar nos montes da Barreira?…