A poeta estadounidense Louise Glück gaña o Premio Nobel de Literatura 2020

Louise Glück

Rosalía Rodríguez váquez

O Premio Nobel de Literatura foi concedido o pasado 8 de outubro á poeta norteamericana Louise Glück pola súa “inconfundible voz poética que, con austera beleza, fai universal a existencia individual”.

Nada en Nova York en 1943, Glück medrou en Long Island e asistiu á Universidade de Columbia. Ensinou poesía en numerosas universidades e actualmente é profesora na Universidade de Yale.

Considerada unha das poetas máis importantes dos Estados Unidos, a escritora de 77 anos é a cuarta muller en gañar o Nobel de Literatura desde 2010 e a décimo sexta desde que se comezaron a outorgar estes premios en 1901.

Glück non é allea aos recoñecementos, pois xa resultara condecorada co Premio Pulitzer en 1993 pola súa colección The Wild Iris e co National Book Award en 2014. Entre os seus outros honores destacan o Premio Bollingen de Poesía de 2001, o Premio Wallace Stevens, concedido en 2008 e a Medalla Nacional de Humanidades, concedida en 2015.

Tras o anuncio da concesión do Nobel a Glück, o presidente do comité do premio, Anders Olsson, saudou a voz “sincera e implacable” da poeta, “chea de humor e enxeño mordaz”. As súas 12 coleccións de poesía, entre as que figuran a recente Faithful and Virtuous Night, a gañadora do Pulitzer The Wild Iris e a maxistral Averno, caracterízanse, en palabras de Olsson, por amosar “un esforzo pola claridade” e permiten comparar a Glück con Emily Dickinson pola súa “severidade e falta de vontade de aceptar simples principios de fe”.

Nunha entrevista concedida horas despois do anuncio do Premio, unha xornalista preguntoulle á escritora por que colección podería o público comezar a ler a súa obra, ao que ela respondeu: “Gústame o meu traballo recente. Averno sería unha boa obra para comezar, ou o meu último libro, Faithful and Virtuous Night. ”

O premio marcará un cambio para unha escritora que sempre fuxiu do foco mediático. Cando foi nomeada Poet Laureate dos Estados Unidos en 2003, declarou que non tiña “ningunha preocupación por ampliar o seu público” e que prefería que ese público fose “reducido, intenso, apaixonado”, palabras que fan desta escritora unha verdadeira rara avis no contemporáneo mundo hipercomunicado e consumista.

Pero se cadra o máis bonito deste Nobel é que a gañadora non aparecese en ningunha das xa tradicionais apostas para o premio, onde figuraban nomes coma Condé, Marías, Atwood, De Lillo ou McCarthy. Glück, una muller poeta, conquistou a sensibilidade da Academia Sueca e conquistará a quen lea a súa obra, que aquí ilustramos co seu poema Vita Nova, incluído na colección homónima publicada no ano 1999.

You saved me, you should remember me.

The spring of the year; young men buying tickets for the ferryboats.
Laughter, because the air is full of apple blossoms.

When I woke up, I realized I was capable of the same feeling.

I remember sounds like that from my childhood,
laughter for no cause, simply because the world is beautiful,
something like that.

Lugano. Tables under the apple trees.
Deckhands raising and lowering the colored flags.
And by the lake’s edge, a young man throws his hat into the water;
perhaps his sweetheart has accepted him.

Crucial
sounds or gestures like
a track laid down before the larger themes

and then unused, buried.

Islands in the distance. My mother
holding out a plate of little cakes—

as far as I remember, changed
in no detail, the moment
vivid, intact, having never been
exposed to light, so that I woke elated, at my age
hungry for life, utterly confident—

By the tables, patches of new grass, the pale green
pieced into the dark existing ground.

Surely spring has been returned to me, this time
not as a lover but a messenger of death, yet
it is still spring, it is still meant tenderly.

Copyright © 1999 Louise Glück.
Vita Nova (HarperCollins Publishers Inc, 1999)